Sms 1

Ξύπνησα στο πιο γκρι πρωινό.. βρέχει, λυκόφωτο, κρυο. Ξύπνησα με νεύρα, άναψα τζάκι, όχι λάμπες. Έκατσα στη βροχή, πέταξα τις στάχτες του χτες.
Δεν είναι η καθημερινότητα μου ποιητική, είναι που δεν σταματάει να μου αρέσει αυτός ο γκρί κόσμος. Μου λένε να ωριμάσω, να σκληρύνω, να μην μου αρέσει τόσο το γκρι;
Να μην το εκφράζω; Αρνούμαι! Απο το τίποτα προτιμώ τον πόνο του γκρι, από την απάθεια προτιμάω τον ρομαντισμό. Δεν χρειάζομαι άμυνες, τοίχη και σιδηρά προσωπεία. Είμα καλός στο να ανακάμπτω, να προχωράω και να γιατρεύομαι. Όποιος θέλει να γίνει ένα μοναχικό ατσάλινο φρούριο με 1000 φαντάσματα, σκελετούς και δαίμονες είναι επιλογή του. Προτιμώ να είμαο ο σάκος απο σάρκα και κόκκαλα που ο,τι και να μου κάνουν ξανασηκώνομαι γρήγορα... Τουλάχιστον εχω πόδια.

Pink Flood

All in all i am just an.. other notch in the wall.

Ντέρτι

Νευριάζω που είσαι ωραίος
Νευριάζω που είσαι έξυπνος
Νευριάζω που είσαι καλλιεργημένος (σαν μποστάνι τυφλού ιάπωνα σαδομαζοχιστή)
Νευριάζω που υποψιάζομαι οτι είσαι πιο χαοτικός απο μένα
Νευριάζω που δεν ντρέπεσαι για τις διαστροφές σου
Νευριάζω που γράφω κάτι για σένα
Νευριάζω που με βάζεις σε μια τραμπάλα εγγεφαλικής/σαρκικής διέγερσης
Νευριάζω που δεν εστειλες ένα μύνημα όταν το περιμένα περισσότερο
Νευριάζω που που ακόμα γράφω για σένα
Νευριάζω που με έκανες να θέλω να γράψω
Νευριάζω που σου είπα οτι σε λατρεύω
Νευριάζω που που το είπες και 'συ

.................'Αντε μου και στο διαολο.

Marquiss of The Di' Palevaux

Οχι δεν την παλεύω... εχω γινει ο μαρκήσιος του πλουμιστού λειβαδιου του Δεν τη Παλεύω. Από πολύωρα (άσκοπα) ταξίδια, σε ολονυχτίες μπρος από μια οθόνη μιλόντας, επικοινωνόντας, παραπέοντας μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.. Ταλιπωρώ τον εαυτό μου.. τις περισσότερες φορές άσκοπα.. έχω βρεί 1000 και 1 τρόπους να καταστρέφω εγγεφαλικά και μη κύτταρα χωρίς κανενα λόγο. Πάλι αυτό κάνω.. μόνο που τώρα, κάποιος είχε τη φαινή ιδέα οτι θα έπρεπε να καταγραφω και τις σκέψεις μου. Σαν πρώτο "ποστ" .. και δεδομένου του δύσκολου της ώρας, στερείται φαντασίας. Το καημένο μόνο παράπονα εχει. Σαν ενα μικρό τριαντάφυλλο ξεχασμένο σε ένα γραφείο... Που δεν του δώσανε τη σημασία που ήλπιζε να λάβει.
Ένα πιάνο τρυγάει τα αυτιά μου.. δεν την παλεύω να είναι ξημερώματα και να προσπαθώ να το παίξω διανοούμενος..